Ήταν το βιβλίο που διδάσκονται στα δημοτικά Σχολεία της Βραζιλίας που ανάμεσα στα θέματα του ήταν και η σκανταλόπετρα.
Δείτε τι γράφει ο Νικάλος Τρικοίλης στην προσωπική του σελίδα στο fb:
Σήμερα, πραγματικά ένοιωσα τιμή και αναγνώριση λαμβάνοντας ένα από τα ωραιότερα δώρα που έχω δεχτεί μέχρι σήμερα, λαμβάνοντας από την Karol Meyer το βιβλίο που διδάσκονται στα δημοτικά σχολεία της Βραζιλιας!!
Ανάμεσα στα αντικείμενα και η Σκανταλόπετρα!!!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κάρολ.
Παραθέτουμε παρακάτω στοιχεία για την σκανταλόπετρα όπως τα έχει γράψει ο Νικόλας Τρικοίλης.
Η σκανταλόπετρα είναι ένα κομμάτι πέτρας, συνήθως μάρμαρο η γρανίτης, με στρογγυλεμένες γωνίες και υδροδυναμικό σχήμα, βάρους από 8-14 κιλά, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι σφουγγαράδες από την αρχαιότητα μέχρι πριν από λίγα χρόνια, σαν βοηθητικό εργαλείο στις καταδύσεις τους.
Στην μια της άκρη υπάρχει μια τρύπα στην οποία είναι δεμένο ένα μακρύ σχοινί που ξετυλίγεται από την βάρκα κατά την κατάδυση και ξαναμαζεύεται κατά την ανάδυση.
Σ’ αυτήν είναι περασμένο και ένα μικρό σχοινί με μια θηλειά, την οποία περνά στον καρπό του ο σφουγγαράς, για να μπορεί να ελευθερώνει τα χέρια του χωρίς να χαθεί η σκανταλόπετρα και η σύνδεσή του με την βάρκα.
Μέχρι την δεκαετία του ’60, αρκετοί σφουγγαράδες χρησιμοποιούσαν αυτή την πανάρχαια μέθοδο κατάδυσης με σκανταλόπετρα, η οποία ανάγεται απ΄ την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου!!
Ο γυμνός δύτης βουτούσε από την βάρκα κρατώντας την σκανταλόπετρα με τα δύο του χέρια και τον ένα καρπό περασμένο στην θηλειά.
Στην διάρκεια της κατάδυσης χρησιμοποιούσε την σκανταλόπετρα σαν βάρος για να καταδύεται γρήγορα, σαν πηδάλιο για να αλλάζει κατεύθυνση και σαν φρένο για να επιταχύνει η να επιβραδύνει τον ρυθμό κατάδυσης. Όταν έφτανε στον βυθό, ελευθέρωνε τα χέρια του για να μαζέψει τα σφουγγάρια και όταν τελείωνε την δουλειά του έδινε το σχετικό σήμα στον βοηθό πάνω στη βάρκα, με το σκοινί που ήταν δεμένο στην σκανταλόπετρα.
Τότε ο βοηθός, τραβώντας το σκοινί, ανέβαζε στην επιφάνεια τον σφουγγαρά που στηριζόταν στο σκοινί η και με τα πόδια του πάνω στην σκανταλόπετρα.
Όπως φαίνεται από αυτή τη μικρή περιγραφή η σκανταλόπετρα έχει πολλαπλό ρόλο.
Είναι το αντίστοιχο των σημερινών βαρών που χρησιμοποιούνται στις καταδύσεις αλλά ταυτόχρονα είναι έρμα, πηδάλιο, φρένο και βάση στήριξης κατά την ανάδυση. Ενώ το σχοινί που είναι δεμένη, εκτός των άλλων, είναι το μέσο επικοινωνίας, δηλ. ο ομφάλιος λώρος μεταξύ του σφουγγαρά με την βάρκα. Η μέθοδος της κατάδυσης με σκανταλόπετρα έχει ιστορία χιλιάδων χρόνων.
Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο έφτασε σε μέγιστα επίπεδα τελειότητας και μέγιστα επίπεδα ασφάλειας.
Ο τρόπος αυτός κατάδυσης για σφουγγάρια ήταν διαδεδομένος σε όλα τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και κυρίως στην Κάλυμνο μέχρι την δεκαετία του ’60, όπου μετά αντικαταστάθηκε με το σκάφανδρο, τον ναργιλέ κ.λ.π.
Το γεγονός ότι είναι μια σκληρή δουλειά αλλά και η βιομηχανοποίηση των καταδύσεων, οδήγησαν την κατάδυση με σκανταλόπετρα, σε πλήρη εξαφάνιση!!! Μια γνωστή κατάδυση, παγκοσμίως, με σκανταλόπετρα, είναι εκείνη του Γεωργίου Χατζή του Στάθη (γνωστός και ως Χατζηστάθης), που στις 14 Ιουλίου 1913 καταδύθηκε με μια σκανταλόπετρα στο χέρι 14 κιλών, ανοικτά της Καρπάθου, σε βάθος 83 μέτρα, για να ανασύρει την χαμένη άγκυρα του Ιταλικού Θωρηκτού “Reggina Margherita”.
Όταν οι Ιταλοί τον κάλεσαν να τον τιμήσουν για την εξαιρετική του αυτή βοήθεια, αυτός ζήτησε αντί βραβεία και μετάλλια τιμής, να του δοθεί η ελεύθερη άδεια αλιείας με δυναμίτη.
Και δυστυχώς το πέτυχε!!!
Ήταν ο μοναδικός την εποχή εκείνη, που νόμιμα ψάρευε με δυναμίτη!!!!
