Ο Μοχάμεντ έφτασε στην Κω ταξιδεύοντας από το Ιράν στην Τουρκία. Τώρα βρίσκεται σε αυτόν τον προσφυγικό καταυλισμό και προσπαθεί να μαγειρέψει για τον ίδιο και τους τρεις συνοδοιπόρους του ανάβοντας φωτιά ανάμεσα σε σπασμένα τζάμια και χαλάσματα.
«Στο Αφγανιστάν είχα ένα φαρμακείο και δίδασκα σε ένα σχολείο του χωριού. Ήθελα επίσης να διδάξω στις γυναίκες του χωριού πώς να είναι υγιείς και πώς να φροντίζουν τα παιδιά τους. Μια μέρα ήρθαν κάποιοι και με κατηγόρησαν ότι διδάσκω χριστιανικές ιδέες στα παιδιά. Μου είπαν ότι δεν ήμουν αληθινός μουσουλμάνος και ότι πολύ σύντομα θα με αποκεφάλιζαν. Δεν ξέρω γιατί. Την ίδια μέρα ανακάλυψα ότι κάποιοι είχαν μπει στο φαρμακείο μου και είχαν διαλύσει τα πάντα και ο πατέρας μου είχε εξαφανιστεί χωρίς καμία λογική εξήγηση.
Έχουν περάσει τρεις μήνες τώρα και δεν έχουμε κανένα νέο του, δεν ξέρω αν είναι ζωντανός ή νεκρός. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να κρύψω την οικογένειά μου σε μία άλλη πόλη και να φύγω από το Αφγανιστάν. Ήρθα εδώ με την ελπίδα ότι οι χώρες της Ευρώπης θα μας αφήσουν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια ως άνθρωποι και όχι σαν ζώα».
Ο Μοχάμεντ είναι ένας από τους 14.000 πρόσφυγες που έχουν φτάσει από την Τουρκία με βάρκα από την αρχή της χρονιάς στα Δωδεκάνησα. Πάνω από το 90% αυτών των ανθρώπων έρχονται από εμπόλεμες χώρες, όπως η Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Σομαλία.
«Ταξίδεψα με τα πόδια, με λεωφορείο και με βάρκα. Το ταξίδι με τη βάρκα από τα παράλια της Τουρκίας ήταν πολύ επικίνδυνο. Πληρώνεις έναν διακινητή για να μπορέσεις να μπεις σε μία από τις φουσκωτές βάρκες. Όταν τον πληρώνεις σου λέει ότι θα είναι μόνο 25 άτομα μέσα στη βάρκα. Και το βράδυ που μπαίνεις μέσα στη βάρκα, βλέπεις ότι είναι ήδη μέσα άλλα 50 άτομα. Αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς να μπεις.
Έχουν πάνω τους όπλα και σου λένε ότι θα σε σκοτώσουν αν δεν μπεις. Όταν ανέβηκα, σκεφτόμουν μόνο την οικογένειά μου, όχι τον εαυτό μου. Σε μία τέτοια κατάσταση πρέπει απλά να είσαι γενναίος. Κάποιοι άνθρωποι μέσα στη βάρκα έκλαιγαν. Ήταν μια βάρκα μόνο οχτώ μέτρα μήκος. Πολύ μικρή για να χωρέσουμε όλοι μέσα. Νιώθω πολύ τυχερός που τα κατάφερα να φτάσω ζωντανός απέναντι.
» Έχω ήδη ξοδέψει 4.000 δολάρια στους διακινητές για να με φέρουν εδώ. Ήταν οι οικονομίες μου που είχα μαζέψει τα τελευταία έξι χρόνια από τη δουλειά μου από το φαρμακείο και είχα δανειστεί και κάποια χρήματα. Έδωσα περίπου 1.000 δολάρια στην οικογένειά μου για να τα βγάλει πέρα στο Αφγανιστάν.
Μετά από εδώ, θα πάω στην Αθήνα και μετά ο Θεός θα αποφασίσει για τα επόμενα βήματά μου. Είναι καλύτερα να φύγω από την Ελλάδα γιατί είναι η φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη. Πρέπει να προχωρήσω πιο πέρα. Αλλά πρέπει να πληρώσω πολλά λεφτά. Όμως δεν μου έχει μείνει τίποτα. Ωστόσο θα προσπαθήσω να τα καταφέρω μόνος μου».
Στην Κω, όπου οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες ένα πρόγραμμα παροχής ιατρικής και ανθρωπιστικής βοήθειας, η κατάσταση κρίνεται ιδιαίτερα ανησυχητική, εξαιτίας της παντελούς έλλειψης υπηρεσιών υποδοχής από τις Αρχές.
Εκατοντάδες πρόσφυγες και μετανάστες αναγκάζονται να διαμένουν σε ένα εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο ξενοδοχείο, χωρίς ηλεκτρισμό και παροχή οποιασδήποτε βοήθειας και προστασίας.
«Οι συνθήκες είναι εντελώς απαράδεκτες. Αυτό το πρώην ξενοδοχείο, που έχει μετατραπεί σε αληθινό προσφυγικό καταυλισμό, είναι βρώμικο, ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο και καθόλου ασφαλές. Οι πρόσφυγες που δεν διαθέτουν τα χρήματα για να νοικιάσουν δωμάτιο σε ένα κανονικό ξενοδοχείο, αναγκάζονται να κοιμηθούν όπου βρουν μέσα στο «Κάπταιν Ηλίας», στους διαδρόμους, έξω στον κήπο ή στην ταράτσα.
Υπάρχουν μικρά παιδιά που παίζουν ξυπόλυτα δίπλα στα μπάζα και τα σπασμένα τζάμια. Είναι ένα επικίνδυνο μέρος. Κανένας δεν αξίζει να διαμένει σε τόσο άσχημες συνθήκες», αναφέρει ο Στάθης Κυρούσης, επικεφαλής της αποστολής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια.
Πηγή: in.gr
