Κοινωνία Τετ 6 Νοε 2024

Παρακολουθήσαμε την συζήτηση που έγινε στην συνέλευση της Ένωσης Ξενοδόχων Κω για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι αυτό το σωματείο εκφράζει την κυρίαρχη παραγωγική τάξη του νησιού μας και οι θέσεις του συνιστούν μια από τις «λύδιους λίθους» στην αναπτυξιακή πορεία του τόπου. Ο δεύτερος είναι μια ανάγκη αυτογνωσίας των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν στο νησί μας. Ποιο ήταν, λοιπόν, το κύριο στοιχείο και ποιος ο χαρακτήρας της συνέλευσης; Από την εισήγηση της προέδρου φάνηκε ότι υπήρχε το «θετικό» άγχος να φανεί ότι η Ένωση είναι ζωντανή σε όλα τα τοπικά θέματα (Τριανταφυλλοπούλου: δεν αφήνουμε κάτι να πέσει κάτω… Βάζουμε την Κω πάνω από όλα!), ότι συνεργάζεται με τις τοπικές αρχές: Δήμαρχο-Περιφερειάρχη-Βουλευτές και ότι είναι παρόντες σε όλα τα κλαδικά όργανα υπερασπίζοντας το συμφέρον των ξενοδοχειακών επιχειρήσεων.

Τυπικά όλα είναι ωραία, ιδίως στα εύκολα λόγια, μόνο που στην πράξη κάτι δεν πάει καλά.

Κατ’ αρχάς, να διευκρινίσουμε ότι η Ένωση δεν είναι ομοιογενής. Τα μεγάλα αφεντικά, οι μεγάλοι παίκτες στον τοπικό τουρισμό είναι αλλού. Γερμανικοί, Ισπανικοί και τελευταίως Τουρκικοί όμιλοι (με ανοδική τάση εξαγορών),  ελέγχουν και διαχειρίζονται το τοπικό τουριστικό προϊόν και αυτοί δεν εκφράζονται μέσω της Ένωσης. Αυτή η τάση εξαγοράς είναι ανοδική  Επομένως, η Ένωση στην γενική της συνέλευση δεν μιλά, κλείνει το θέμα του ποιος ωφελείται, πόσο ωφελείται, πού πάνε τα μεγάλα έσοδα και πώς βοηθιέται η τοπική κοινωνία εισπράττοντας το δικό της όφελος που διατίθεται για την επιβίωση του τοπικού πληθυσμού, την βελτίωση των υποδομών, την διασφάλιση των φυσικών πόρων και γενικότερα ωθώντας σε μια ποιο δίκαιη και ποιο ορθολογιστική κατάσταση. Το να μας λέει η πρόεδρος την Ένωσης ότι «ήδη βρεθήκαμε με τον Δήμαρχο και του είπαμε να μην τολμήσει να αυξήσει το τέλος παρεπιδημούντων» (ακριβώς έτσι), σημαίνει ότι ή δεν κατανοεί την υπάρχουσα κατάσταση στον κλάδο της ή εθελοτυφλεί μπροστά στις ορατές εξελίξεις.

Για  την σχέση Δήμου και Ένωσης: Πριν  το 2010 ο Δήμος Κω (6 κοινότητες ή 3 Δήμοι) εισέπρατταν τέλος παρεπιδημούντων 4,5 εκ ευρώ ανά έτος και από τον ΔΗΦΟΔΩ (τοπικός δημοτικός φόρος στα εισαγόμενα στην Δωδεκάνησο καταναλωτικά προϊόντα) περίπου 2,5 εκ. Σύνολο 7,5 εκ. ευρώ ανά έτος, χωρίς να κάνουν και κάποια ιδιαίτερη εισπρακτική προσπάθεια τήρησης των κανόνων διαφάνειας και ισοπολιτείας για πελατειακούς λόγους. Έτσι θεμελιώθηκαν λογικές αμφισβήτησης και κατάργησης του ΔΗΦΟΔΩ, προεξάρχοντος (αλλοίμονο!), του νυν περιφερειάρχη κ. Χατζημάρκου και μείωσης του τέλους τουρισμού με τον Ν. 3756/09 (κυβέρνηση Ν.Δ.) σε 0,5% μειώνοντας την ευρωστία του Δήμου κατά 75%. Πώς ο Δήμος Κω να συντηρήσει υποδομές και να κάνει αναπτυξιακή πολιτική όταν και η κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Ένωση ασκούν περιοριστικές πολιτικές; Μήπως η τοπική πολιτική μπορεί να βελτιώσει κάποια πράγματα;

Γι αυτό το θέμα, η κ. πρόεδρος, εκπροσωπώντας την ποιο εύρωστη κοινωνική

τάξη του νησιού μας, με κύκλο κερδοφορίας για τις μεγάλες επιχειρήσεις του τουρισμού που αγγίζει το 20%, νιώθει  την πίεση της κοινωνίας για επίδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης, και επέμεινε στο ότι, «οι ξενοδόχοι της Κω προσέφεραν                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

δωρεές πάνω από 150.000 ευρώ το 2013 για τοπικά προβλήματα». Δεν αμφισβητείται και χειροκροτείται. Όμως υπάρχει αντίλογος: Ο γειτονικός δήμος Πετρουμίου με ειδική συνεδρίαση της 4.11.2024 έκανε αποδοχή 7 δωρεών από ξενοδοχειακούς ομίλους που αφορούσαν απορριμματοφόρα, επιβατικά αυτοκίνητα, συνολικής αξίας πάνω από 500.000 ευρώ. Μνημονεύουμε τον Αρ. Παυλίδη που ενώ ως πολιτικός ευνόησε - βοήθησε στην δημιουργία επιχειρηματιών τουρισμού, όταν ως πρόεδρος του Διεθνούς Ιπποκράτειου Ιδρύματος ζητούσε την οικονομική του ενίσχυση, έλεγε ότι «οι ξενοδόχοι μας έχουν καβούρια στην τσέπη τους»!

Ζούμε σε εποχές που οι μεγάλες επιχειρήσεις ευνοούνται. Τα κοινωνικά κινήματα διεκδίκησης ατονούν. Η παγκόσμια συγκυρία είναι κακή. Οι κυρίαρχη οικονομική τάξη πρέπει να παίξει ένα άλλο ρόλο και θα θέλαμε κάπως αλλιώς την εισήγηση της κ. προέδρου.

Συνοπτικά, από την θεματολογία απουσίαζαν: η συζήτηση και ο επαναπροσδιορισμός για το allinclusive,  η κατάρτιση του προσωπικού, η πιστοποίηση τουριστικών υπηρεσιών,  η παράταση της τουριστικής περιόδου, οι εναλλακτικές τουριστικές υπηρεσίες και αγορές, η βελτίωση των αμοιβών των εργαζομένων και τα τεράστια περιβαλλοντικά ζητήματα σε σχέση με την δημιουργία νέων ξενοδοχείων, το χωροταξικό και ο πολεοδομικός σχεδιασμός με αναστολή κάθε παραπέρα δημιουργίας τουριστικών κλινών, ζητώντας τον σχεδιασμό και την απορρόφηση των κρατικών ενισχύσεων σε έργα υποδομής αποκλειστικά.     

Προκειμένου να ξεφύγουμε από την παρακμή, απαιτείται πολιτική αυτονομία των Δήμων με οικονομική και αναπτυξιακή διαχειριστική ΕΥΡΩΣΤΙΑ.  Είχαμε μιλήσει για «ανακοστολόγηση των δημοτικών υπηρεσιών» με στόχο την βελτίωση των δημοτικών εσόδων από την τοπική παραγωγή. Αυτό μπορεί να γίνει και με την θέσπιση τοπικής φορολογίας. Μπορεί να γίνει και με πολιτική πρωτοβουλία μέσω έργων πνοής, ζητώντας συγχρηματοδότηση από τις επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους του νησιού μας! Για παράδειγμα, ένας πεζόδρομος-ποδηλατόδρομος από το ΝΟΡΙΝΤΑ στον ΛΑΚΙΤΗΡΑ μήκους 10 χιλιομέτρων δίπλα σε υπάρχοντες δρόμους έχει κόστος 1,5 εκ ευρώ, αλλά θα έχει ανυπολόγιστη  κοινωνική και  αναπτυξιακή ανταπόδοση.

Zogas_dimitris