Σήμερα  θυμίζει  ένα  εγκαταλελειμμένο  και  ερειπωμένο  μικρό  Μυστρά.   Δεν  παύει  όμως  να  είναι  ένας  μικρός  παράδεισος  από  τους  λίγους  που  μας  έχουν  απομείνει,  σ’  ένα  περιβάλλον  μαγευτικό,  γαλήνιο,  πραγματικό  ησυχαστήριο.  Μα  και  η  διαδρομή  μέχρις  εκεί  είναι  τόσο  μοναδική,  σπάνιας ομορφιάς  θα  έλεγα.  Εξ  ίσου  εκθαμβωτική  και  η  πανοραματική  θέα  με  τον  κάμπο  ν’  απλώνεται  στα  πόδια  σου  και  το  απέραντο  γαλάζιο  με  τα  νησάκια  και  τις  βραχονησίδες  του.

Το  μικρό  αυτό  χωριουδάκι  ξαναζεί  τη  «νιότη»  του  κάθε  χρόνο  25  και  26  Οκτωβρίου  χάρις  στον  εμβληματικό  και  ιστορικό  Ι.Ναό  του  Αγ.  Δημητρίου  με  το  κάποτε «Κρυφό  Σχολειό»  του,  με  το  μουσειάκι  του  και  το  ανακαινισμένο  (από  τον  νυν  Σεβασμιώτατο  Μητροπολίτη  μας)  μικρό  αρχονταρίκι  του.  Ολόκληρο  το  εκκλησιαστικό  συγκρότημα  με  τον  άνετο  περίβολό  του  σου  προκαλούν  τα  ίδια  έντονα  συναισθήματα  και  την  ίδια  συγκίνηση  αναπολώντας  το  παρελθόν  του  και  την  όλην  εν  γένει  προσφορά  του  στα  δύσκολα  χρόνια  της  Κατοχής.  Τα  πάντα  θαρρείς  και  σου  μιλούν,  γιατί  τα  πάντα  έχουν  κάτι  να  σου  διηγηθούν  από  το  παρελθόν.  Εύχομαι  ειλικρινά  να  ξαναζωντανέψουν  οι  Χαιχούτες,  όπως  ευχόταν  και  προέτρεπε  τους  συμπατριώτες  του  για  τον  Ασώματο   ο  αείμνηστος  καθηγητής  μας,  άριστος  φιλόλογος  και  από  τους  τελευταίους  σύγχρονους  διδασκάλους  του  Γένους  και  της  εθνικής  μας  Παιδείας  Εμμανουήλ  Κιαπόκας:  «Πατριώτες  τα  σπίτια  σας  κτίστε,  στον  Ασώματο  πάλι  γυρίστε».

Το  δίστιχο  αυτό  που  δεν  έχει  μόνο  τοπική  αλλά  και  συμβολική  σημασία  ήταν  η  αφορμή  για  το  παρόν  σημείωμα (με  επίκεντρο  τώρα  τους  Χαιχούτες),  γι αυτό  και  το  αφιερώνω  με  σεβασμό  στην  αιώνια  μνήμη  του  Δασκάλου  μου