Ναι, ανήκουμε εδώ…

Άννα Αυγούλη

Αγαπημένε μου, χρόνια ολάκερα γνωριζόμαστε, άρα, με ξέρεις καλύτερα από τον καθένα.

Γιατί στο λέω αυτό;

Χμμμ, διότι πάλι τραγουδάκι θα σου αφιερώσω.

Ναι, έτσι όπως το λες έγινε… Το άκουσα πηγαίνοντας προς το σπίτι και αμέσως μου έκανε κλικ…

Παλιό, πολύ αγαπημένο τραγούδι, πολυαγαπημένος και ο ερμηνευτής, που στην προκειμένη περίπτωση είναι και ο συνθέτης και ο στιχουργός.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε  το 1993!!! Κι όμως, τριάντα τόσα χρόνια μετά, μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα. 

Δεν θα σου εξηγήσω τους λόγους, όπως κάνω κάθε φορά. Θεωρώ ότι τους αντιλαμβάνεσαι. Απλά θα σου ζητήσω να ψάξεις να το βρεις και μαζί να το σιγοτραγουδήσουμε.

Άιντε, πάμε…

Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.

Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’ αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’ αφήσω ξανά.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα, ελπίδα
πρωινός ουρανός.

Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.