Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και οι περισσότερες γυναίκες δέχονται δώρα (!!!), βγαίνουν έξω και το γιορτάζουν με τις φίλες τους… Μόνο με αυτές. Άνδρα, ούτε στο κατώφλι να δουν… Γι’ αυτό ακριβώς αγωνίστηκαν οι γυναίκες πριν έναν αιώνα και βάλε στο Σικάγο. Για να «γιορτάζουν» και μάλιστα μόνες τους… Αυτό ήταν το πρόβλημά τους. Αχχχ, θα τρίζουν τα κόκαλά τους με μας τις κατοπινές.
Έτσι και με τον ρατσισμό. Τον «γιορτάζουμε».
Τι να σου πω αναγνώστη μου. Ίσως η εξήγηση αυτής της ανόητης συμπεριφοράς να είναι ο… εξορκισμός του κακού. Από το φόβο μας, κλείνουμε τα μάτια και πιστεύουμε οι ανόητοι ότι, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!!!
Μετά τον… πρόλογο, πάμε στο θέμα μας.
Πολλαπλασιάστηκαν τα ερωτήματα για τη βία μετά την τραγική ιστορία του νεαρού Βαγγέλη. Που όμως, μετά από λίγες μέρες θα ξεχαστούν όπως τόσα άλλα…
«Πώς να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;» ήταν το – ρητορικό προφανώς, όσο και εν μέρει αγωνιώδες – ερώτημα κάποιων.
Τι να σου πω η μάνα; Τι να σου πω. Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν κάνω το «σωστό» ή το «λάθος»… πόσες φορές. Πάντως, ένα πράγμα είναι απόλυτα ξεκάθαρο: Δεν υπάρχει «τύχη» στο ανάθρεμμα των παιδιών. Είναι επιλογή, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Από βιώματα; Από παραδείγματα; Από ένστικτο; Από όλα αυτά μαζί; Ίσως. Πάντως «τύχη» σε καμία περίπτωση…
Έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, αλλά είναι προσωπικά και ουδένα ενδιαφέρουν. Γι’ αυτό θα πάω σε ένα θέμα που αγαπώ πολύ. Θυμάμαι, το είχα συζητήσει στο ραδιόφωνο αρχές του ’90 και είχα δεχτεί κάμποσα ειρωνικά σχόλια. Με «έτρωγε» σαν γονιό η αγωνία. Είχα ένα τσουβάλι ανασφάλειες και τότε ήταν που ξεκίνησα την ψυχανάλυση.
Τι είχα πει; Να διοριστούν ψυχολόγοι στα σχολεία, σε ΟΛΑ τα σχολεία, ΟΛΩΝ των βαθμίδων, για να βοηθάνε μαθητές, γονιούς και εκπαιδευτικούς. Από το δημοτικό (σε αυτές τις ηλικίες που ακόμα «χτίζεται» ο χαρακτήρας του παιδιού και η βοήθειά τους θα είναι ανυπολόγιστη) μέχρι και το πανεπιστήμιο.
Σήμερα, λοιπόν, διάβασα ότι, έκανε δηλώσεις στον τηλεοπτικό σταθμό Star, ο υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς και είπε μεταξύ άλλων ότι, «το υπουργείο θα επιστρατεύσει κάθε πρόσφορο μέσο που έχει στη διάθεσή του ώστε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, μετά και την πρόσφατη τραγωδία με θύμα τον αδικοχαμένο φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη». Τόνισε ότι, «στους σχεδιασμούς του υπουργείου Παιδείας περιλαμβάνεται η τοποθέτηση ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες – ει δυνατόν σε κάθε σχολείο» και υπογράμμισε πως, «ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι το πρώτο καταγεγραμμένο θύμα με θάνατο του φαινομένου του σχολικού εκφοβισμού», προσθέτοντας ότι απαιτείται συντονισμένη προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα για την αποτροπή του φαινομένου.
Μάλιστα. Χαίρομαι αλλά είμαι και επιφυλακτική. Όταν γίνει πράξη, τότε θα τους πω «μπράβο». Θα έχουν κάνει ένα μεγάλο βήμα.
Όμως, θέλω να σου πω κάτι ακόμα. Η βία δεν περιορίζεται εντός των σχολείων. Ή για να το εκφράσω ορθότερα, στο σχολείο μπαίνει από αλλού. Υπάρχει έξω και μέσα στην οικογένεια. Άρα;;;
Δεν είμαι ειδική, αλλά πιστεύω ότι, τόσο η ενδοσχολική βία όσο και η ενδοοικογενειακή, αλλά και η ξενοφοβία και ο ρατσισμός, μπορούν να ελαχιστοποιηθούν μόνο εάν το μυαλό μας «ανοίξει». Αν καταφέρουμε κάποια στιγμή να σπάσουμε φόβους και φοβίες και να δεχτούμε να δούμε το «δάσος». Να μην περιορίζουμε τη ματιά μας μόνο στο «δέντρο». Μακάρι.
Πάντως, πιστεύω ότι, υπάρχουν «ανοιχτά» μυαλά παντού. Εδώ στο νησί μας για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι οι σύλλογοι γονέων που προσπαθούν να αγγίξουν τέτοια κοινωνικά ζητήματα. Δυστυχώς όμως, τα «κλειστά» είναι περισσότερα…
Υ.Γ.: Δεν έχω λόγια για να εκφράσω αυτό που νοιώθω. Θοδωρή μου, καλό σου ταξίδι και… εις το επανιδείν. Ποιος ξέρει; Μπορεί και να γίνει…
