Σκεφτόμουνα όλες αυτές τις μέρες, λοιπόν, να σου γράψω κάτι ευχάριστο βρε αδελφέ. Να χαλαρώσουμε λιγουλάκι. Μπήκε και η Άνοιξη, ανθίζουν τα λουλούδια…

Α, τώρα που είπα λουλούδια… Θυμάσαι πέρσι τέτοιες μέρες που συζητάγαμε και λέγαμε ότι μας πνίξανε τα χόρτα και κανείς δεν έκανε τον κόπο να τα κόψει; Ούτε οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων, ούτε ο δήμος; Ε, λοιπόν, φέτος να δεις τι έχει να γίνει. Της κακομοίρας!!!!  Ζούγκλα το νησί!!!

Αλλά είπα, μέρες που ‘ναι, ας μην γκρινιάξω.

Α, τώρα που είπα ζούγκλα… Ξέρεις φίλε μου τι έγινε προχθές; Μου κάνανε παρατήρηση  γιατί πήρα συνέντευξη μόνο από τον υποδιοικητή της ΔΥΠΕ (ο οποίος άνοιξε το στόμα του και είπε τα μύρια όσα) και όχι από άλλους… Και ακόμα μου είπανε ότι, υπερβάλω στους χαρακτηρισμούς μου για το νοσοκομείο… Και ακόμα μου είπανε ότι, είχε λήξει η θητεία του υποδιοικητή και δεν εδικαιούτο δια να ομιλεί… (όφειλα να έχω και μαντικές ικανότητες!!!).

Το όλο «σκηνικό» που έγινε το γράφω «κομψά», γιατί διαφορετικά θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε ΟΛΟΥΣ αυτούς που έχουν το θράσος να μιλάνε για υγεία και περίθαλψη. Και μιλάνε ποιοι; Οι κρατικοδίαιτοι ή οι κομματικοί υπάλληλοι. Διότι, εάν είχαν το θάρρος της γνώμης τους, σεβασμό στον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα και στη συνέχεια σε μας τους πολίτες, το λιγότερο που όφειλαν να κάνουν θα ήταν να πουν στον κόσμο την αλήθεια και όχι να την κάνουν γαργάρα. Είναι και θέμα αξιοπρέπειας. Αλλά είπα, μέρες που ‘ναι, σιλάνς. 

Σιλάνς λοιπόν και να τι σου έχω για το τέλος. Μια μικρή «ιστοριούλα» (μου την έστειλε η φίλη μου η Τζούλια και την ευχαριστώ πολύ) που περιγράφει το πώς μπορούμε να χειριστούμε μια υπόθεση, ακόμα κι αν δεν είμαστε «ειδικοί». Αυτό που χρειάζεται, είναι ένα μέτριο iq, γεμάτη καρδιά, μπόλικο χιούμορ και όλα καλά.

H KΛΙΝΙΚΗ

Ένας άνεργος μηχανικός σκέφθηκε να ανοίξει μια κλινική για να βγάζει λεφτά. Μια ταμπέλα απέξω έγραφε: «Θεραπευθείτε για τα πάντα με 50 ευρώ. Αν δεν θεραπευθείτε σας επιστρέφουμε εμείς 100 ευρώ».

Ένας γιατρός, νομίζοντας ότι είναι μια καλή ευκαιρία να βγάλει ένα 100ρικο πάει επίσκεψη.

- Γιατρός (ως ασθενής): «Γιατρέ έχω χάσει τη αίσθηση της γεύσης».

- Μηχανικός (ως γιατρός): «Αδελφή φέρτε παρακαλώ το φάρμακο Νο 22 και ρίξτε 3 σταγόνες στο στόμα του ασθενούς».

Ο γιατρός-ασθενής φτύνει το φάρμακο και λέει: «Μα αυτό δεν είναι φάρμακο. Είναι πετρέλαιο».

Ο μηχανικός-γιατρός: «Συγχαρητήρια. Η γεύση σας επέστρεψε. 50 ευρώ παρακαλώ».

Ο δήθεν ασθενής γιατρός φεύγει τσαντισμένος αλλά δεν το βάζει κάτω και επιστρέφει σε μερικές μέρες αποφασισμένος να πάρει πίσω τα χρήματά του.

Ο ασθενής-γιατρός: «Γιατρέ έχασα τη μνήμη μου και δεν θυμάμαι πια τίποτα».

Ο μηχανικός-γιατρός: «Αδελφή φέρτε παρακαλώ το φάρμακο Νο 22 και ρίξτε 3 σταγόνες στο στόμα του ασθενούς».

Ο γιατρός-ασθενής πανικόβλητος: «Μα αυτό το φάρμακο είναι για τη θεραπεία της γεύσης».

Ο μηχανικός-γιατρός: -«Συγχαρητήρια. Η μνήμη σας επανήλθε. 50 ευρώ παρακαλώ».

Ο γιατρός φεύγει εξαγριωμένος με τον εαυτό του. Αμετανόητος μετά μερικές μέρες επιστρέφει.

Ο γιατρός-ασθενής: «Γιατρέ η όρασή μου έχει αδυνατίσει πολύ. Μπορείτε να κάνετε κάτι;».

Ο μηχανικός-γιατρός: «Δυστυχώς κύριε δεν έχουμε φάρμακο γι αυτό. Παρακαλώ πάρτε αυτό το 100ρικο».

Ο ασθενής-γιατρός: «Μα αυτό είναι 50ρικο».

Ο μηχανικός-γιατρός: «Συγχαρητήρια. Η όρασή σας επανήλθε. 50 ευρώ παρακαλώ».

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!!!!!!!!!!