Αγώνα επιβίωσης, τον χαρακτηρίζουν κάποιοι. Ναι, είναι αγώνας επιβίωσης, αλλά τι «είδους» αγώνας και για ποιόν ή ποιους λόγους δίνεται;
Αγαπημένε μου αναγνώστη, αγώνα επιβίωσης δεν έδιναν και οι μονομάχοι, σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο. Αγώνα επιβίωσης δεν έδιναν και δεν δίνουν οι στρατιώτες στους πολέμους; Αγώνα επιβίωσης δεν έδιναν και δεν δίνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες; Αγώνα επιβίωσης δεν έδιναν και δεν δίνουν εκατομμύρια εργάτες ανά την υφήλιο;
Και για να έρθουμε στα καθαρά δικά μας, αγώνα επιβίωσης δεν δίνουν σχεδόν οι μισοί Έλληνες; Πόσοι έχασαν ό,τι είχαν καταφέρει με κόπο και μόχθο να «κερδίσουν»; Για συλλογίσου, πόσοι «έχασαν» το μοναδικό σπιτικό τους (βάζω το «έχασαν» σε παρένθεση, γιατί δεν ήταν ακριβώς δικό τους. Με τραπεζικό δάνειο το είχαν πάρει, αλλά τους έφυγε μέσα από τα χέρια…) και πόσοι είναι στο παρά πέντε να το χάσουν; Για συλλογίσου, πόσοι άνεργοι υπάρχουν, πόσοι άποροι, πόσοι έχουν ξενιτευτεί; Όχι μακριά. Δίπλα μας, στην ίδια γειτονιά, στον ίδιο μαχαλά…
(Παρένθεση: Το άλλο θέμα, για ποιον ή ποιους λόγους εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε για πράγματα αυτονόητα, ποιοι έχουν τις ευθύνες που οι λαοί υποφέρουν, το έχουμε ξανασυζητήσει…).
Οι τέσσερις, λοιπόν, αυτές λέξεις, πέρα από το ότι, εμπνέουν, πέρα από τη δυναμική τους για αγώνα, εμπεριέχουν και τη διαπίστωση ότι, έχουμε περάσει και χειρότερα και σταθήκαμε όρθιοι. Αυτό αγαπημένε μου, εκτός από την αυτογνωσία (τα καταφέραμε ή αν θέλεις, μιας και βρισκόμαστε μέσα στη δίνη, τα καταφέρνουμε), σημαίνει κάτι ακόμα, ιδιαίτερα σημαντικό για μένα. Ότι, στη δύσκολη πορεία δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας. Μείναμε άνθρωποι. Υπάρχει άραγε κάτι πιο σημαντικό; Δεν υπάρχει και είμαι σίγουρη ότι, συμφωνείς μαζί μου.
Ακόμα και αυτούς που χαρακτηρίζουμε «φασίστες», τους κατανοώ. Δρουν υπό την επήρεια του φόβου και της ανασφάλειας. Δυνατά συναισθήματα, αλλά τόσο εγωκεντρικά!!! Αντιλαμβάνεσαι ότι, δεν αναφέρομαι στους εγκληματίες πολέμου ή σε εγχώριους οπαδούς τους, σε «χαλασμένα μυαλά» δηλαδή, αλλά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που δεν βλέπει τίποτα πέρα από το «εγώ» του. Ναι, κι αυτός είναι εν δυνάμει επικίνδυνος. Το βλέπουμε και το διαπιστώνουμε καθημερινά, αλλά αν το καλοσκεφτείς, είναι «θύμα» της έλλειψης παιδείας. Γαλουχήθηκε χωρίς αξίες και ιδανικά από ένα «σύστημα» που βολεύεται στην αναπαραγωγή μη σκεπτόμενων ανθρώπων. Γι’ αυτό σου λέω ότι, κατά κάποιο τρόπο τον κατανοώ.
Όμως, μένω σε αυτό που ξεκινήσαμε την σημερινή μας κουβεντούλα. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από το γεγονός ότι, στεκόμαστε όρθιοι και παραμένουμε άνθρωποι. Συμφωνείς;;
