Η σχολική βία περιλαμβάνει επίσης σωματικές επιθέσεις, προσβολές, συμπεριφορές περιθωριοποίησης, κλοπές μικροαντικειμένων. Σε κάθε περίπτωση έχει σκοπό να τρομάξει, να προκαλέσει σωματικό ή ψυχικό πόνο στο παιδί που γίνεται θύμα της κατάστασης, να του επιβάλει μια εξουσία.

Το bulling είναι κακοποίηση και μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στο παιδί που τη βιώνει όπως έντονο άγχος, κατάθλιψη, δυσκολίες στον ύπνο, φοβίες, έλλειψη ενδιαφέροντος και άρνηση του σχολείου. Από την άλλη πλευρά το παιδί που φέρεται επιθετικά συνήθως έχει δυσκολίες με τον εαυτό του και τις σχέσεις, κάποιες φορές έχει υποστεί το ίδιο ορισμένες μορφές βίας. Χρειάζεται παρέμβαση μα κυρίως χρειάζεται πρόληψη και συζήτηση. Ενημέρωση των μαθητών, θυμάτων και μαρτύρων ώστε να μην σιωπούν, να ζητούν βοήθεια από ενήλικες. Είναι επίσης αναγκαία η ευαισθητοποίηση και η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών ώστε να προσπαθούν να διαχειριστούν ανάλογες καταστάσεις, ενημέρωση και συνεργασία με τους γονείς. Η έκταση και η σοβαρότητα του bulling φαίνεται από το ότι το 2010 δημιουργήθηκε ένα δίκτυο για την πρόληψη και την αντιμετώπισή του, από το Υπουργείο Παιδείας και φορείς υγείας και εκπαίδευσης (www.antibullyingnetwork.gr).

Η σχολική βία είναι πολύπλοκο φαινόμενο, σχετίζεται με διάφορους παράγοντες που εμπλέκονται με τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Το παιδί έρχεται στο σχολείο με μια ορισμένη οικογενειακή ιστορία σχέσεων που καθορίζει σε ένα βαθμό το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του. Παράλληλα ζει σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, επηρεάζεται από τον σύγχρονο πολιτισμό με τα χαρακτηριστικά και τις αξίες του, τα καλά και τα αδιέξοδά του. Αυτά τα τρία επίπεδα, οικογένεια, σχολείο και κοινωνία δημιουργούν το περιβάλλον όπου αναπτύσσονται τα παιδιά.

Η ανάπτυξη δεν είναι ειρηνική διαδικασία, περιλαμβάνει εμπόδια, κόπο, ματαιώσεις. Η διαπαιδαγώγηση περιλαμβάνει αναγκαία όρια, κανόνες, απαγορεύσεις κάποιων επιθυμιών. Με αυτό τον τρόπο η επιθετικότητα, που είναι έμφυτη τάση στους ανθρώπους, υποτάσσεται στη συνύπαρξη με τον άλλο. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί μαθαίνει σταδιακά να αντέχει τα βίαια  συναισθήματα που νιώθει, να τα φιλτράρει, να τα εκφράζει με λόγια. Η ομιλία οργανώνει τη σχέση με τον εαυτό του και τον κόσμο, διατρέχει τις ανθρώπινες σχέσεις. Καθώς το παιδί ωριμάζει ψυχικά μαθαίνει επίσης να μετουσιώνει την επιθετικότητα, π.χ. με ανταγωνισμό, πρωτοβουλία, δημιουργία.

Η βία αντίθετα είναι ένα πέρασμα στην πράξη που ακυρώνει την ομιλία. Μπορεί να αφορά  εκτόνωση θυμού ή ζήλιας που ο ψυχισμός δεν μπόρεσε να διυλίσει. Μπορεί να πρόκειται για  σύμπτωμα, σαν αντίδραση σε μια ανυπόφορη κατάσταση. Χρειάζεται τέλος να ανατρέξουμε στα επίπεδα που διαμορφώνουν το παιδί: η οικογένεια στηρίζει το παιδί με αρχές και κανόνες που θα λειτουργήσουν σαν πυξίδα στη ζωή του; το σχολείο είναι ένας χώρος επικοινωνίας, σεβασμού και διαλόγου; η κοινωνία μας είναι απαλλαγμένη από άμεσες ή καλυμμένες μορφές βίας;