Η σιωπή δεν είναι χρυσός

Εφημερίδα Σταθμός

«Αν είχα μείνει σιωπηλός, τώρα θα ήμουν συνένοχος». Είναι ένα από τα διάσημα αποφθέγματα, τα οποία, όπως διαβάζουμε, είπε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Γερμανός φυσικός, τιμημένος με το νόμπελ φυσικής, ο θεμελιωτής της θεωρίας της σχετικότητας, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ο σημαντικότερος επιστήμονας του 20ού αιώνα και ένας απ' τους μεγαλύτερους όλων των εποχών.

Γιατί το αναφέρουμε;

Διότι εκτιμούμε πως, η σιωπή στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι χρυσός. Εκτός κι εάν την χρησιμοποιούμε για να αποκρύψουμε την αλήθεια, τις διαθέσεις μας ή άλλο τι.

Λέμε συχνά ότι, η σιωπή συσχετίζεται με την αρετή, τη σοφία, τη σοβαρότητα, ενίοτε και την αυτογνωσία, όμως, όταν αυτή αποκρύπτει σημαντικά ζητήματα που αφορούν άλλους, όπως λ.χ. τον λαό, τους δημότες, τότε όλα τα παραπάνω παύουν να ισχύουν.

Γιατί σιωπούμε άραγε;

Από φόβο; Από προσωπικό συμφέρον; Επειδή δεν θέλουμε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί;

Εκτιμούμε πως, τουλάχιστον στον τομέα της πολιτικής, υπερισχύει το προσωπικό συμφέρον. Παραδείγματα πολλά, τα οποία κατά καιρούς έχουμε αναδείξει.

Η δε σιωπή ημών των πολιτών για ζητήματα που είτε μας αφορούν προσωπικά αλλά έχουν και κοινωνικό αντίκτυπο, είτε αφορούν στο κοινωνικό σύνολο ή έστω μέρος αυτού, τις περισσότερες φορές είναι απόρροια φόβου για ενδεχόμενη τιμωρία, ενίοτε και ωχαδερφισμού.

Κάποιος είπε το εξής: «Αν και η σιωπή είναι αθόρυβη, πολλές φορές τα προβλήματα που δημιουργεί είναι πολύ θορυβώδη και τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να διορθώσεις τις συνέπειες αυτών». Συμφωνούμε απολύτως.

Ένα τρανό παράδειγμα, είναι αυτό που μας απασχολεί ή όφειλε να απασχολεί όλους μας και δεν είναι άλλο από την υγεία. Δηλαδή, τις οργανωμένες δομές της και την πρόσβαση σε αυτές όλων ανεξαιρέτως, που όμως δεν υπάρχουν.

Δυστυχώς όμως, παρά το ότι άπαντες γνωρίζουμε το τι συμβαίνει, παρά το ότι, πολλοί από εμάς έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την έλλειψη τέτοιων σοβαρών δομών με ότι αυτό συνεπάγεται (αγωνία, φόβος, ταλαιπωρία, οικονομική επιβάρυνση, κ.ά.) οι όποιες αντιδράσεις μας, οι όποιες «φωνές» μας είναι μεμονωμένες.

Σιωπούμε. Παράλογο. Οξύμωρο.

Θα το συνδέσουμε με την τελευταία είδηση η οποία αφορά στο δικαστικό μέγαρο.

Ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σταϊκούρας, κατά τη διάρκεια υπογραφής της σύμβασης για τη μελέτη και την κατασκευή του νέου δικαστικού μεγάρου στην Κω, ανέφερε μεταξύ άλλων: «…χτίζουμε νέα σχολεία και νοσοκομεία, δικαστικά, αστυνομικά μέγαρα και πυροσβεστικούς σταθμούς, και αναβαθμίζουμε ενεργειακά κτίρια της Δημόσιας Διοίκησης». Ναι, αυτά είπε. Υπουργός είναι, λέει ό,τι θέλει.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε και δήλωση του διευθύνοντος συμβούλου της «Κτιριακές Υποδομές Α.Ε.» Αθανάσιου Γιάνναρη, ο οποίος, υπάλληλος γαρ που οφείλει να δείχνει «καλό παιδί» στην προϊσταμένη του πολιτική αρχή, το πήγε παραπέρα… «Οι ακριτικές περιοχές και ειδικά η νησιωτική Ελλάδα βρίσκονται στην καρδιά μας και στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μας» είπε χωρίς αιδώ.

Και όλα αυτά, για το νέο κτίριο που θα στεγάσει υπηρεσίες της δικαιοσύνης.

Σαφώς το έχουμε ανάγκη και οι πολίτες και οι εργαζόμενοι και καλώς να γίνει όσο πιο σύντομα γίνεται. Όμως, πρώτιστη ανάγκη είναι η στελέχωση του νοσοκομείου η οποία θα έπρεπε να είχε γίνει χθες.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση προχωρά στην κατασκευή ενός κτιρίου και όχι στην πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών;

Διότι πολύ απλά, τα κτίρια κατασκευάζονται μέσω ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα), δηλαδή, «τσοντάρει» ο ιδιώτης και παράλληλα, χρηματοδοτούνται από το περιβόητο Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (βλέπε Ευρώπη…), ενώ τις προσλήψεις τις πληρώνει το κράτος. Που σημαίνει ότι, δεν μπορεί να το κάνει όχι επειδή δεν έχει χρήματα (εδώ μπαίνει ένα μεγάλο ερωτηματικό…) αλλά διότι για το πού θα τα επενδύσει απόφαση λαμβάνει το «κονκλάβιο» των δανειστών μας και όχι το αντίστοιχο δικό μας.

Εκτιμούμε πως, οι περισσότεροι το γνωρίζουμε αλλά σιωπούμε και σε τέτοιες περιπτώσεις η σιωπή σημαίνει απώλειες.