Πολλοί θεωρητικοί από τον Μαρξ, Ένγκελς μέχρι και τον Αϊνστάιν καταγγέλλουν τον καπιταλισμό που γεννά τη φτώχεια και αφορίζουν τον σοσιαλισμό που την επιτρέπει.

Η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει κεντρικό ζήτημα (ή μήπως σύνθημα;) παγκόσμιων φορέων, κυβερνήσεων, κομμάτων, παρατάξεων  αποδεικνύοντας απλά τη προσχηματική χρήση και την κυνική εκμετάλλευση του.

Η φτώχεια, η πείνα, η εξαθλίωση έχει θεωρητικοποιηθεί, στατιστικοποιηθεί, έχει εμπεδωθεί ως δεδομένο του σύγχρονου πολιτισμού, ως status. H ψαλίδα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς των οποίων ο αριθμός αυξάνεται ανοίγει ως... αναπόφευκτη φυσική συνέπεια. Ο υποσιτισμός αποτελεί αντικείμενο τηλεμαραθωνίων (πλειοδοσία υποκρισίας), συσσιτίων (σαν αυτά της Χρυσής Αυγής), φιλανθρωπικών γκαλά (επίδειξη δύναμης απέναντι στον ανίσχυρο, εκπόρνευση του ανθρώπινου πόνου με πρόσημο προβολής και διαφήμισης ομίλων - συμφερόντων). Ευρωπαϊκά μέτρα στήριξης των φτωχών και των αδυνάτων που ενώ τους στηρίζουν, αυτοί, οι φτωχοί,  αυξάνονται και πεθαίνουν ή αυτοκτονούν!

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας η αυτοκτονία αποτελεί την τρίτη αιτία θανάτου. Ο ωραιοποιημένος διαχωρισμός ανάμεσα στην σχετική και την απόλυτη φτώχεια (εργολαβία και αυτή των θεωρητικών) προκαταβάλει την ασιτία, τη λιμοκτονία και επειδή μιλάμε για εκατομμύρια πλέον πεινασμένων, το λοιμό.

Με αποτέλεσμα, όλοι του κόσμου οι φτωχοί και  πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι, μοιραίοι, χωρίς φωνή, χωρίς δικαίωμα στη ζωή αλλά ούτε  και σε έναν αξιοπρεπή θάνατο, να αποτελούν ένα άλλον κόσμο, κάπου εκεί στο περιθώριο, μακριά από τα πόδια του συστήματος. Ενός συστήματος που «προσφέρει» ότι περισσέψει από τα ληγμένα ψίχουλα συνεπικουρούμενο και από θρησκευτικές αντιλήψεις που υπόσχονται τον παράδεισο σε μιαν άλλην ζωή ακριβώς γιατί αυτή,...ήταν μια επίγεια κόλαση. (με άλλα λόγια πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους που παρέμειναν φτωχοί αφού έτσι εξασφαλίζουν τον παράδεισο)

Τεχνικές που ελέγχουν μαζικές κοινωνικές εξεγέρσεις που επωάζουν και που ή χειραγωγούνται ή εκτονώνονται σποραδικά ακριβώς για να είναι απόλυτα ελεγχόμενες,  πάντα στο όνομα της κοινωνικής συνοχής...... της διαιώνισης του προβλήματος και της συντήρησής του.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από ασιτία.
Ας αναλογιστούμε πόσες αθώες ψυχές έφυγαν από την ώρα που ξεκινήσατε να διαβάζετε αυτό το καθόλου ευχάριστο και μάλλον περιττό, μπροστά στη διάσταση του προβλήματος, κείμενό μου.

Ιωάννα Ρούφα